هر صبح که به سیمای گرم و خندان و بی‌توقع تو نگاه می‌کنم، خورشیدی به یادم می‌آید که بالای سر ماست و اگر چه گاهی در ابرهای پاییزی پنهان می‌شود، اما کسی نمی‌تواند منکر حضور مهربان و تاثیر لبخند نیروبخشش در آسمان و در زندگی اهل زمین بشود.

فرزند کم‌توان و به اصطلاح معلول من؛ دختر مهربان همدمی من!

تو، خورشید آسمان من و همکاران منی. زیارت هر روزه‌ی تو سعادتی است که نصیب من و جمعی شده‌است که در میان هیاهوی زمین و گرفتاریهای ریزو درشت زمینیان، تنها قسمت ما شده‌است، تا بهترین بهانه را برای تداوم زندگی و کار و تلاش برایمان فراهم کند.

روز جهانی معلولان را که روز تو و روز همه ماست، گرامی می‌داریم با این آرزو که انسانها، محبت سرشار وجود تو را درک کنند، معنای عشق و مهربانی را در نگاهت بیابند، نشانه‌های سرزندگی و زندگی را در لبخند ناتمام و شادی مدام تو، پیدا کنند و به این ترتیب؛ بیاموزند، می‌شود برای زیستن و نگریستن و کشف شادمانی در لحظه‌های غریب حیات، از کمترین داده‌ها و یافته‌ها، به بیشترین شادمانی‌ها و امیدواری‌ها رسید.

دخترم! ما، از اینکه در کنارت هستیم و روزهامان را با خورشید لبخند تو آغاز می‌کنیم، خوشحالیم و به خودمان می‌بالیم. این احساس را نه تنها ما که حتی یاوران و نیکوکاران این خانه نیز، با تمام وجود تجربه می‌کنند و از اینکه توفیق خدمت به تو و خوهرانت را دارند و از برکت نگاه و نیازتان سرشارند، از پروردگار حکیم و نعیم، سپاس‌گزارند.