(ساعتی همصحبتی با یک زن و شوهر خیّر)

علیرضا کلاهان، اول اهل کار خیر است و بعد عضو هیئات مدیره و مدیرعامل مجمع خیرین سلامت مشهد. هر چند خودش می‌گوید این حوزه‌ها مدیربردار و ریاست‌بردار نیست اما به خاطر حفظ چهارچوب‌های قانونی، هر جایی  و هر موسسه‌ای مدیر یا هیات امنایی دارد. 

نمی دانستیم تا این اندازه سرشان شلوغ است. که اگر می دانستیم، خیلی زودتر و جداگانه خدمت ایشان و همسر بزرگوارشان یعنی مهندس آرزو حیدریان می رسیدیم تا حرف‌های هر دو عزیز را جداگانه بشنویم. اما نشد و این مصاحبه شد که به قول آقای کلاهان، تلفیق حرف‌های او و خانم حیدریان است. 

مهندس آرزو حیدریان، ریاست شورای مشارکت های زنان مجمع خیرین سلامت استان خراسان رضوی را هم بر عهده دارد و البته رئیس کمیسیون جمعیت و سلامت مجمع مشورتی زنان استان هم هست که در استانداری فعال است.گفتگوی ما را با این دو انسان نیکخواه بخوانید که اگرچه به علت مشغله‌ی کاری خانم حیدریان، آقای کلاهان به نمایندگی از طرف خود و همسرشان آن ها را با ما در میان گذاشته، اما در واقع سخن دونفرشان است.

با این سوال شروع کنیم که؛ چه می شود که انسانی به سمت کار خیر می رود؟

 به نظرم نوعی کشش درونی است. به اعتقاد بنده بحث کار خیر سن و سال و زمان و مکان نمی شناسد و همه‌ی انسان ها در هر جای این کره خاکی طبیعتا علاقمند هستند که بتوانند دستگیر آنهایی باشند که به کمک و یاری نیازمند هستند و خدا را شکر که این اتفاق هم به شکل های مختلفی در حال انجام است. البته ممکن است غبارهایی که در زندگی هر کدام از ما وجود دارد باعث شود گاهی اوقات حجم و اندازه‌ی کار خوب را در افراد کم رنگ‌تر بکند اما همیشه این خصلت با ما بوده است و مهربان‌بودن اجتناب ناپذیر است چون این یک صفت خدایی است. مثلا فکرش را بکنید شما کودکی را می‌بینید که به وسط خیابان دویده است چون احتمال تصادف این کودک وجود دارد آیا می توانیم این اتفاق را نادیده بگیریم و کمکش نکنیم؟ مسلما نمی توانیم بی‌خیال باشیم. در این نوع کمک کردن، هر دین و آیینی داشته باشیم فقط به کمک فکر می کنیم و اصلا هم به این فکر نمی‌کنیم که پاداش ما از طرف خداوندی که ما را خلق کرده است و یا از طرف جامعه و خانواده‌ی این کودک چه خواهد بود. ما تنها و تنها به نجات کودک فکر می کنیم.

چرا، از اینهمه کارهای خیر، صرفا در بخش  سلامت ورود پیدا کردید؟

اعتقاد من این است که همه‌ی ما از بیماری دیگران غمگین و دلتنگ می شویم چرا که ما انسانیم و نمی‌توانیم درباره هم نوعان بی تفاوت باشیم. دوست داریم به دیگران کمک کنیم و از کودکی  این را آموخته ایم که در ارتباط های روزانه هم معمولا برای همدیگر آرزوی سلامتی کنیم. پس وقتی این سلامتی به خطر می افتد ما هم نگران می شویم و دوست داریم قدمی برای آن برداریم. به‌ویژه اگر فردی که سلامتی اش به خطر افتاده است نیاز مالی هم داشته باشد و به دلیل عدم وجود شرایط مالی خواسته باشد از درمان محروم بشود، این برای ما پذیرفتنی نخواهد بود. بنده و همسرم هم یکی از افراد همین جامعه هستیم و تا جایی که مقدرو باشد و خدا به ما کمک کند سعی می کنیم به سهم خودمان برای کمک به افراد نیازمند درمان قدمی برداریم. آن هم در کنار قدم ها و کارهای بزرگی که دیگر خیران در این عرصه انجام می دهند.  

بعضی ها گمان می کنند برای انجام کار خیر و خوب حتما باید وضع مالی ما خوب باشد. شما با این نگاه موافقید؟

نه، به نظر بنده اصلا این طور نیست. گزینه‌ی مالی، صرفا گزینه‌ایست برای کمک مالی به دیگران اما ما نوع دیگری و یا نوع های دیگری از کمک کردن را هم داریم. گاهی با یک نگاه می‌شود کمک کرد و گاهی یک لبخند و بعضی وقت ها همراهی کردن غیر مالی هم می تواند ارزشمند باشد. مثلا  دوستانی هستند که اهل مشهد نیستند و در مشهد به عنوان میهمان یا زائر دچار مشکل می شوند. همین که همراهی با آنها اتفاق بیفتد، باعث دلگرمی می شود و مسلما وقتی نیاز به کمک مالی دارند و ما نیاز مالی آنها را در حد توان برطرف کنیم بسیار ارزشمند است. اما، آن چه مهم‌تر است همان همراهی برادرانه و خواهرانه با فرد نیازمند است و گاهی این همراهی حتی از کمک مادی هم با ارزش تر است. یادم هست با خانم حیدریان در جشنی بودیم که شورای زنان مجمع خیرین سلامت میزبان ما بودند. آن جا با دختر خانم ده یازده ساله ای روبرو شدیم که دچار معلولیت و لکنت زبان بود و دعوت شد تا خاطره ای تعریف کند. آن دختر خانم می گفت در سفری که به کربلا رفته بود مادرش درخواست کرده بود که به آبروی ابوالفضل دخترش شفا پیدا کند. این دختر می‌گفت آن لحظه آرزو کردم خدا این دعا را برای کودکانی مستجاب کند که در حوزه‌ی سلامت از من نیازمند تر هستند. آن لحظه با خودم فکر کردم چگونه می شود ارزش این دعا را با عدد و رقم محاسبه کرد؟ کسی که دعای مادرش را که بالاترین  ارزش است برای سلامتی دیگران خیرات می کند دیگر با مسائل مالی ارتباطی ندارد.

اصولا چرا بعضی ها که وضع مالی خوبی هم دارند به سمت کار خیر نمی روند؟ آیا راهی هست که کار خیر بین طبقه‌ی ثروتمند ما، بیشتر ترویج و نهادینه شود؟

انسان ها در کار خیر مخیّر هستند. یعنی هیچ اجباری نباید باشد. مثلا ما در مجمع خیرین سلامت کارهایی را انجام و آنها را هم نشر می دهیم و خیلی اوقات افراد مراجعه می کنند و علاقمند می شوند که در این امرو وارد شوند. ما از ظاهر افراد نمی توانیم تشخیص بدهیم که آیا این‌ها کار خیر می‌کنند یا نه؟ چه بسا افرادی که ما می‌شناسیم که ممکن است دست در کار خیر باشند ولی بدون این که کسی متوجه شود افرادی را تحت پوشش دارند و حمایت و همراهی می کنند. طبیعتا این حرکت ها وقتی از سمت گروههای مختلف بیان شود، موجب علاقمندی و مشارکت بیشتر دیگران می شود. 

آیا شما با خیریه‌ی همدم هم آشنا و درارتباط هستید؟ چه ارزیابی از فعالیت های این موسسه دارید؟

کلا حضور انسان‌های بزرگی لازم است که مسولیت سرپرستی و پیگیری مشکلات و نیازهای نیازمندان اعم از مالی، آموزشی و ...را برعهده بگیرند و این مسئولینت را بزرگواران در موسسه همدم پذیزفته اند و بهتر ازهمه می‌دانند چه مسئولیت حساسی است و ازاین مسئولیت مهم خیلی باید مراقبت جدی بشود که خوشبختانه در موسسه‌ی همدم این اتفاق افتاده است. این که مشارکت بچه ها در برنامه هایی که عمومیت دارد بیشتر بشود، تاثیر روانی بهتری بر آنها خواهد داشت. فراموش نکنیم که در سطح استان، معلولین زیادی داریم و بخشی از بار نگهداری و آموزششان بر شانه های همدم است و این جای تشکر دارد.

 و حرف آخر؟ 

همیشه گفته ام چیزی که نوشته می شود و به دیگران گزارش می شود چه در یک روزنامه چه در یک فصل‌نامه و به هر شکل دیگری  ترویج مهربانی است. آنهایی که این کارها را گزارش می کنند، زاویه‌ی دید خوبی دارند و این ارزشمند است. هر کدام از رسانه های ما می توانند در برطرف کردن نیاز نیازمندان نقشی داشته باشند و ما از این بابت از شما ممنونیم. این جا بحث مردم برای مردم است و نیازهایی که وجود دارد و بحث این است که جیب خالی است یک  پدر و مادر که یک فرزند بیمار دارند، تعارف بردار نیست و باید دست به دست هم داد که مشکل فرد را حل کرد. 

به امید روی که مجامع خیرین مثل مجمع خیرین سلامت در جهت ارتقا سطح سلامت و رفاه جامعه و خانواده ها بتوانند گامهای بزرگ و بیشتری را بردارند، از خداوند می خواهیم در برآورده شدن این آرزو به ما کمک کند تا رفاه خانواده ها بیش از پیش شود. 

امیر پور حسین