روزهای پایان سال 1402، با تمام تردیدها و تانی‌ها، درسایه‌ی  تحمل‌ها و تلاش‌های جمعی ما، از راه می‌رسند در حالی که مثل همیشه، بوی نوروز، از دار و درخت و در و دیوار و کوه و دشت، می‌وزد به سمت زندگی و به‌رغم تمام ترس‌ها و تالمات، ما را امیدوارانه و عاشقانه، به زیستنی سبز و سربلند و سعادت‌بخش، فرا می‌خواند.

گرفتاریها و کمبودها و مشکلات معیشتی و مالی، چیزی نیست که بشود کتمانش کرد و با لبخندی زرد و زورکی، بتوان ادای خوشبخت‌های شاد و بی‌خیال را درآورد.

مشکلات، عین واقعیت زندگی امروز ما هستند، ولی یادمان باشد که هرکسی و در هرجای ایران و جهان که در پدید آمدن این شرایط مقصر و متهم باشد، به قطع و یقین، چهارصد فرزند معصوم و محتاج خانه‌ی همدم، مهمترین بی‌گناهان و بیشترین بی‌پناهان مشکلات موجودند.

و این حقیقت را هم نباید از نظر دور داشت که طبیعت؛ عرصه‌ی آزمودن صداقت‌ها، محبت‌ها، عنایت‌ها و در مقابل، معیار بخشیدن باران‌ها و برکت‌هاست. 

آن‌که می‌داند و می‌پذیرد فرزندان کم‌توان ذهنی این خانه، از جمله قربانیان بی‌صدا و بی‌نشان این شرایط اند، حتما قبول می‌کند که خدای متعال، گشایش گره‌های زندگی ما را، با میزان توجه ما به این فرشته‌های زمینی گره زده‌است. 

اگر قرار باشد که از آسمان رحمت پروردگار، باران مهربانی ببارد و جسم و جان اهالی این سرزمین را تازه کند، بی‌شک فرشتگان چون دختران پاک و پناه‌خواه همدم، شریف‌ترین قاصدان پیغام نیاز ما و مهمترین دلایل احسان آفریدگار درحق مردم این آب و خاک عزیز اند.