یک روز معمولی می توانست باشد. از همان روزهایی که به بخش سرمیزنم تا حال همکاران و بچه ها را بپرسم. اما گاهی اتفاقی حال و روز آدم را عوض می کند؛ وقتی وارد سرای مهر( بخش مراقبت های ویژه) شدم، مردی جلوی در ایستاده بود وداخل را نگاه میکرد. جلوتر رفتم; یک طرفِ چهره اش دیده می شد. صورتِ خشنی داشت و چشمش را از دست داده بود. سرم را پایین انداختم ولی ذهنم پر از افکار منفی شده بود.  با خودم فکر کردم؛ « پشت چهره ای به این خشنی اصلا می تواند مهرو عاطفه ای باشد؟! ».

باهمین حس و حال از کنارش گذشتم و رفتم داخل سالن ها. دستی به سر بچه ها کشیدم و در مورد مسائل بخش با همکاران صحبت کردم.

وقتی در حال برگشتن به اتاقم بودم دوباره مرد را دیدم.

هنوز آنجا بود. اما این بار طرف دیگر چهره اش را دیدم. سمتی که چشمش سالم بود و داشت با اشتیاق به دخترش نگاه میکرد و  لبخند کوچکی از گوشه ی لبش آویزان بود.

جلوتر رفتم. دلم ریخت. او پدر یکی از بچه ها بود که برای ملاقات آمده  و دختر کوچکش را درآغوش گرفته بود. در آن لحظه جای تمام آن قضاوت های عجولانه را احترام گرفت.

مردی که خشن بنظر میرسید باعشق دخترش را می بوسید و با تنها چشمش گریه میکرد. و با تنها چشمش گریه میکرد...

این تصویر تا همیشه در ذهنم خواهد ماند; وقتی خوب نگاه کردم،آن پدر شبیه کوهی پر از صخره و سنگ بود که از چشمه ی زلال دلش، جویبارِ مهربانی جاری بود