یادم می آید جایی خوانده ام؛ که  "شبی مردی در تارکی از کوچه ای می گذشته؛ ناگهان صدای جیغ دختری را می شنود که درخواست کمک می کند. خیلی زود به آن سمت می دود تا ببیند ماجرا از چه قرار است! وقتی جلوتر می رود می بیند که یک نفر به دختر جوانی حمله کرده است. با نگرانی و تردید با خودش فکر می کند حالا باید چکار کنم؟ اول با خودش فکر می کند بهتر است جانش را به خطر نیندازد و از آنجا دور شود، اما بعد از لحظه ای تصمیم خودش را می گیرد و به کمک دختر رفته و با مرد درگیر شده و اورا فراری می دهد. وقتی سمت دختر می رود می بیند این دختر خود اوست که در راه بازگشت به خانه، گرفتار شده است"

کسانی که در زندگی به دنبال آرامش و نشاط هستند سهم بزرگی از آن در یاری رساندن به دیگران می یابند. و این موضوع هیچ ربطی به ثروت مادی آنها ندارد. بلکه بستگی به نگاهی دارد که نسبت به زندگی دارند.

از نگاه آنها، در دنیا هیچ غریبه ای وجود ندارد و همه را در سطحی بالاتر، عضوی از خانواده خدا می دانند. همانطور که در آموزه های دینی ما هم بارها اشاره شده است که خدمت به مردم از بالاترین عبادت هاست و به فرموده امام صادق (ع): "مردم خانواده ی خدا هستند"

همدم سلامی ست به این دوستان. نامه ای از تمام دختران این خانه به آنهایی که به دیگران لبخند می زنند در لباس یک دوست. این دعوتی ست از همه آنهایی که می بارند بی آنکه بپرسند کاسه ها از آن کیست؟...

همدم، همدم می خواهد... و به سیبی خشنود می شود. و تو آن درختی باش که سایه دارد... میوه دارد... در تمام فصول. 

علی ناصری (سردبیر نشریه)