|
«اوتیسم؛ موزیکال» فیلمی است مبتنی بر بازگویی برخی حقایق آشکار که می تواند
عنوان مستند را به خود اختصاص بدهد. خانم «ترسا رگان»، نویسندگی و کارگردانی این
فیلم را بر عهده داشته. فیلم محصول سال 2007 میلادی بوده و مدت آن 94 دقیقه است.
ایده ی اولیه ی فیلم ابتدا در جولای 2005 به عنوان طرح فیلمی 48 ساعته، به صورت
بالقوه شکل گرفت، اما شکل خارجی به خود نگرفت. به گفته ی رگان، نویسنده و کارگردان
فیلم، بیش از 400 ساعت داده و مواد خام برای تهیه ی این فیلم جمع آوری شده و مواد
مستند بر پایه ی روایت های پنج خانواده ی مکمل فیلم تهیه شده است. در نوامبر 2007
فیلم «اوتیسم؛ یک موزیکال» از سوی «آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک» به عنوان
یکی از پانزده فیلم دارای ویژگی های فیلم مستند در فهرست کوتاه اسکار، نامیده شد.
این فیلم در 7 جشنواره ی مهم، برنده ی جوایزی در امریکا بوده. در میان این جوایز،
جایزه ی بهترین فیلم مستند از دهمین جشنواره ی سالانه ی بین المللی فیلم نیوپورت
نیز به چشم می خورد.
ترسا رگان می گوید: «اوتیسم، فیلمی فیلم موضوع نیست؛ با دیدن این فیلم قرار نیست
همه چیز را درباره-ی علل و درمان اوتیسم یاد بگیرید. هیچ متخصص و کارشناسی به دنبال
نشان دادن و توصیف همه ی مظاهر مختلف اوتیسم به شما نیست... . شما می توانید به
سادگی اوتیسم را تجربه کنید، آن هم به عنوان شخصیت های فیلم که کنش هایی را انجام
می دهند: به عنوان مانعی اصلی در زندگی و مانعی عمده که همانا قرار گرفتن در حوزه ی
موسیقی است... . این فیلم- که افراد زیادی، آن را داستان عشق می نامند- دقیقا آنچه
را که باید انجام بدهیم به خانه هایمان می آورد؛ بنابراین، داستان فیلم چند نفر را
دور هم جمع می کند و آماده می شود تا بخنداند، اما باید این هشدار بجا را بدهم که
این فیلم طرز فکرتان را درباره ی خیلی مسائل تغییر خواهد داد؛ نه فقط درباره ی
اوتیسم.»
فیلم «اوتیسم؛ موزیکال» روایت شش ماه از زندگی پنج کودک اوتیست است که هر یک
توانایی های خاصی دارد؛ مثلا «هنری» که متخصص دایناسورهاست، در نمایش، نقش یک کمدین
نوظهور را بر عهده می گیرد و «آدام» که ویولن سل می نوازد در نقش یک خواننده ظاهر
می شود. البته بقیه ی بچه ها هم خصوصیات و توانایی هایی دارند که در صورت آموزش و
تقویت مهارت هایشان هر کدام چیزی برای گفتن خواهند داشت و توانمندی هایشان را به
نمایش خواهند گذاشت. بچه ها به همراه مربی گروه شان تلاش می کنند تا با وجود
بیماری شان ، نمایشی در قالب موسیقی زنده اجرا کنند. آنها همه ی تلاش شان را
می کنند تا بهترین نمایش را اجرا کنند. فضای فیلم زنده و تاثیرگذار است. از آنجا که
فیلم در قالب مستند- فیلم است، هیجان و تکاپوی شخصیت ها باورپذیر به تصویر کشیده
شده تا مخاطب با شخصیت ها احساس نزدیکی کرده و آنها را باور کند. این فیلم این نکته
را به مخاطب القا می کند که بیماری و نقص به معنای تهدید برای فرد بیمار یا
خانواده ی او نیست؛ بلکه فرصتی است برای خودشکوفایی و رشد بیشتر.
در پایان معرفی فیلم این شماره، فیلم هایی را با ژانرهای متفاوت که به موضوع اوتیسم
پرداخته اند، معرفی می کنیم:
1. فیلم های مستند: اوتیسم؛ هر روز، اوتیسم یک جهان است، بچه های ستاره ها، مردم
عادی مرا می-ترسانند، مادرهای یخچالی.
2. فیلم های مستند- درام: ماراتن، از اعماق قلب می گرید.
3. فیلم های آموزشی: منتقل کنندگان (The Transporters)
4. فیلم های داستانی: کودکی منتظر است، آدام، کیک برفی، زیر پیانو. |